Θυμάμαι χαρακτηριστικά, τις σκέψεις μου την πρώτη μέρα στο φροντιστήριο Ξιφαράς:  “Για τα δύο επόμενα χρόνια, θα είμαι εδώ κάθε μέρα για ώρες. Μάθημα και διάβασμα”. Τότε, ομολογουμένως φάνταζε βουνό. Όσο οι μέρες και οι εβδομάδες κυλούσαν όμως, εγώ ένιωθα ηρεμία και σιγουριά. Έχοντας απόλυτη καθοδήγηση τόσο σε μαθησιακό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, είχε δημιουργηθεί ένα αίσθημα εμπιστοσύνης μέσα σε αυτό το φροντιστήριο. Ο κάθε καθηγητής που μας είχε αναλάβει και ιδίως ο κύριος Ξιφαράς ενδιαφέρονταν πρωτίστως να γίνουμε ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ υποψήφιοι Πανελλαδικών και όχι να εφησυχάσουμε στην στείρα αποστήθιση. Έτσι, μέσα από συζητήσεις με αφορμή κυρίως το μάθημα της Έκθεσης αλλά και τα υπόλοιπα μαθήματα πήρα τις απαραίτητες γνώσεις και μπόρεσα να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Έμαθα να σκέφτομαι ολοκληρωμένα και να μπορώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις οποιουδήποτε θέματος Πανελλαδικών (και όχι μόνο!). Ίσως κατάφερα και να απομυθοποιήσω την “τρομακτική” αυτή διαδικασία των Πανελληνίων. Μέχρι και την τελευταία μέρα των εξετάσεων επικράτησε η σκληρή δουλειά και η μεθοδικότητα του φροντιστηρίου. Και τελικά αυτά νίκησαν. Σήμερα λοιπόν, φοιτώ στη πρώτη σχολή της επιθυμίας μου και εκφράζω ευγνωμοσύνη για τους καθηγητές μου. Ιδίως για τον κύριο Ξιφαρά, έναν άνθρωπο με γνώσεις, άρτια εκπαιδευτική ικανότητα και αμέριστο ενδιαφέρον για τους μαθητές του. Έναν άνθρωπο που σίγουρα αποτέλεσε καθηγητή – σταθμό στα μαθητικά μου χρόνια.