Άγχος, πίεση, ένταση είναι μερικά από τα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν τον αγώνα των περισσότερων παιδιών για την είσοδο τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στον δικό  μου αγώνα συνοδοιπόρος μου ήταν το φροντιστήριο. Ένα φροντιστήριο που με κυβερνήτη τον κύριο Ξιφαρά και τους πολύτιμους συνεργάτες του με βοήθησαν  να φτάσω στο τέλος αυτού του δύσκολου αγώνα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά όλοι τους ήταν εκεί, στο πλευρό μου, με βοήθησαν να ξανασηκωθώ και με τις γνώσεις που μου προσέφεραν να βελτιωθώ και να πετύχω τον στόχο μου. Αν με ρωτούσε κάποιος να του πω μια ωραία ανάμνηση από  το φροντιστήριο, δεν θα μπορούσα να το κάνω, γιατί  πολύ απλά δεν είναι μια, αλλά αμέτρητες. Σε αυτές τις αναμνήσεις βέβαια σημαντικό  ρόλο διαδραμάτισαν όχι μόνο οι καθηγητές αλλά και οι συμμαθητές μου.

Αυτή  λοιπόν η   επιτυχημένη συνεργασία  που είχε την  αφετηρία της στην Β΄ Λυκείου, δεν έληξε τη στιγμή που δώσαμε το τελευταίο μάθημα, αλλά όταν ανακοινώθηκαν οι βάσεις, καθώς μέχρι τότε συνέχιζαν να  μας παρέχουν την οποιαδήποτε βοήθεια.