Με καρφωμένο το βλέμμα μου στην κενή σελίδα του Word αναρωτιέμαι: τι να γράψω για το φροντιστήριό μου; «Το φροντιστήριό μου». Τα λόγια που σχηματίζουν την ερώτησή μου, δίνουν και μια πιθανή απάντηση. 6 χρόνια μετά, διατηρώντας αραιή επικοινωνία με κάποιους από τους καθηγητές μου, δεν παύω να αποδίδω στη φροντιστηριακή μου εμπειρία μια αξία υπεράνω της εργαλειακής. Σίγουρα, ο «Ξιφαράς» δεν ήταν για μένα απλώς «μισθοφορική εκπαίδευση». Καταλαβαίνω ότι οι Πανελλήνιες είναι σημαντικές. Οι σπουδές μας είναι σημαντικές, οι δουλειές μας είναι σημαντικές γιατί οι ζωές μας είναι, και θα έπρεπε να είναι, σημαντικές. Είναι ζωτικής σημασίας να προσπαθούμε, να σκεφτόμαστε (και να προσπαθούμε να σκεφτόμαστε), να φιλοδοξούμε. Πλέον το πιστεύω σθεναρά. Όταν ήμουν 17 όχι και τόσο, και δεν προσπαθούσα να το κρύψω. Απεναντίας, έψαχνα κάθε ευκαιρία να δηλώσω άρνηση, αντίσταση, να καταρρίψω και να αποδομήσω οτιδήποτε κι αν έβαζαν στο νοητικό πιάτο μου. Επικροτώ τη στάση μου. Ευχαριστώ όμως με όλη μου την καρδία τους καθηγητές μου και τον ίδιο τον κ. Ξιφαρά, που αντιμέτωποι με εμένα και μερικούς ακόμα αντάρτες της γόμας και της ξύστρας, μου υπενθύμιζαν πως όλα αυτά είναι καλά, αλλά πρέπει να διαβάσω.