Το να ειπωθούν τα αναμενόμενα, για μένα δεν έχει μεγάλη σημασία. Άλλωστε, θεωρώ ότι το επίπεδο και η ποιότητα της δουλειάς που κάνει ένα φροντιστήριο, δηλ. το μάθημα που κάνουν οι καθηγητές του, είναι εν μέρει αντικειμενικά και ανεξάρτητα από την προσωπική ματιά κάθε μαθητή. Αυτό, όμως, που μου έρχεται πρώτα στο μυαλό, όταν μου ζητάει κανείς να περιγράψω το φροντιστήριο Ξιφαράς και την εμπειρία μου εκεί είναι άλλο: ο συνδυασμός του επαγγελματισμού υψίστου επιπέδου και ταυτόχρονα της ανθρωπιάς και της “συμπόνοιας”. Με αυτό θέλω να πω ότι στα δύο χρόνια που βρέθηκα στον “Ξιφαρά”, συνειδητοποίησα πως οι Πανελλήνιες δεν είναι στην τελική τίποτα άλλο παρά μια εξέταση και πως με σοβαρότητα, επαγγελματισμό και πειθαρχία ο καθένας μπορεί να πετύχει τους στόχους του. Ταυτόχρονα όμως δεν ένιωσα και μόνος καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας μου, καθώς οι καθηγητές μου ήταν εκεί, όχι για να μου «χαϊδέψουν τα αυτιά», αλλά για να μου δείξουν πως εφόσον κάνω την απαραίτητη προσπάθεια -όχι υπερβολές- τότε θα πετύχω τον στόχο μου και πως επομένως άδικα ανησυχώ. Αυτή η νηφαλιότητα που επικρατούσε πάντοτε στο φροντιστήριο ήταν για μένα άκρως βοηθητική και μου επέτρεψε έως και το τέλος να αντιμετωπίσω την όλη εμπειρία των Πανελλαδικών εξετάσεων με ηρεμία και κυρίως με καλή ψυχολογία, κάτι που εκ των υστέρων φτάνω να συνειδητοποιήσω πως είναι εξίσου σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο, με το διάβασμα για να πετύχει κανείς τους στόχους του.