Ιούνιος του ’18. Έχω τελειώσει την Α΄ Λυκείου. Γεμάτη ανησυχία αλλά και ανυπομονησία ρωτώ τα γύρω μου μεγαλύτερα παιδιά αν ξέρουν κάποιο καλό φροντιστήριο για θεωρητική κατεύθυνση. Όλοι μου προτείνουν ανεπιφύλακτα το φροντιστήριο Ξιφαράς και έτσι πηγαίνω να το επισκεφτώ με τους γονείς μου και τον μικρότερο αδελφό μου. Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισα αλλά και θαύμασα τον κύριο Ξιφαρά και τον τρόπο που μιλούσε. Ο λόγος του είχε μια αποφασιστικότητα και μια σιγουριά που σου ενέπνεαν εμπιστοσύνη αλλά και την αίσθηση ότι ο άνθρωπος που βρισκόταν απέναντι σου ήξερε τι έκανε, είχε εμπειρία και γνώσεις τις οποίες ήταν έτοιμος να σου μεταδώσει. Μετά από δύο χειμώνες και ένα καλοκαίρι που πέρασα σχεδόν κάθε μέρα σ’ αυτό το φροντιστήριο μπορώ να εγγυηθώ πως όχι μόνο ο κ. Ξιφαράς αλλά και όλοι οι υπέροχοι άνθρωποι που έχει δίπλα του κατέχουν τα προσόντα αλλά και την όρεξη που τους επιτρέπουν να μεταλαμπαδεύσουν δημιουργικά και ουσιαστικά τη γνώση, να επιβάλουν την τάξη αλλά και να επιτρέψουν το παιχνίδι και το γέλιο όποτε χρειαστεί. Το φροντιστήριο Ξιφαράς δεν είναι ένα απλό φροντιστήριο αλλά μια οικογένεια, ένας χώρος που μπορείς να εκφράσεις ελεύθερα τις ανησυχίες, τις απορίες και τα άγχη σου χωρίς να φοβάσαι την μη παραγωγική κριτική. Προσωπικά πέρναγα πιο ωραία στο φροντιστήριο απ’ ότι στο σχολείο και σίγουρα αυτό οφείλεται στους συμμαθητές μου και στους καθηγητές μου με τους οποίους είχαμε αναπτύξει σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης και σεβασμού.