Η πρώτη μου επαφή με το φροντιστήριο πραγματοποιήθηκε ένα απόγευμα του Ιουλίου, μετά το τέλος της Α΄ Λυκείου. Αγχωμένη εγώ, “ψαρωμένη” περισσότερο θα έλεγε κανείς, από όσα είχα ακούσει από μεγαλύτερα παιδιά: εξαιρετικά αποτελέσματα στις εξετάσεις, συνέπεια και πειθαρχία. Όταν επισκέφθηκα τον χώρο και συνομίλησα με τον κύριο Ξιφαρά κάθε άγχος εξανεμίστηκε, και τη θέση του πήραν η όρεξη και η ανυπομονησία. Η ανυπομονησία για αυτό το δύσκολο εγχείρημα που λέγεται «Πανελλαδικές εξετάσεις». Ανέκαθεν, το όνειρό μου ήταν η Νομική Σχολή. Στο φροντιστήριο βρήκα τους καταλληλότερους συμμάχους στην επιθυμία μου. Ανθρώπους νέους, με όραμα, όρεξη και μεράκι να με βοηθήσουν και να με στηρίξουν έμπρακτα. Έτοιμους να επέμβουν, και να με συνετίσουν, όπου χρειάζονταν: “μην βιάζεσαι”, “διάβασε καλύτερα την εκφώνηση”, “πρόσθεσε αυτό εδώ, εκείνο εκεί…”. Έτσι πέρασαν δυο χρόνια προετοιμασίας και όσο περνούσε ο καιρός, έβλεπα το όνειρό να πλησιάζει. Το άγχος υπήρχε, όμως ήμουν αποφασισμένη να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Δεν θα ξεχάσω την χαρά μου, όταν έμαθα τα αποτελέσματα, χαρά που είδα και στα δικά τους πρόσωπα και που επαλήθευσε κάθε προαίσθημα που είχα για εκείνη την εξαιρετική ομάδα ανθρώπων. Αναπολώ μέχρι και σήμερα στιγμές στο φροντιστήριο και μπορώ με κάθε σιγουριά να πω ότι τα δύο χρόνια που πέρασα εκεί μου έδωσαν τις καλύτερες βάσεις για κάθε νέο μου ξεκίνημα.