Οι Πανελλήνιες είναι μια περίοδος που κάθε μαθητής εύχεται να ζήσει μία φορά και με επιτυχία. Έτσι και εγώ. Ξεκινώντας τα μαθήματα Έκθεσης στο φροντιστήριο Ξιφαράς γνώριζα πως απευθύνεται σε μαθητές θεωρητικής κατεύθυνσης οπότε δεν ήξερα αν θα μου ταιριάζει. Από την πρώτη εβδομάδα, όμως, ένιωθα μέλος μιας παρέας, ήξερα ότι μπορώ να εκφράσω οποιαδήποτε απορία ή άποψη έχω και έμαθα να είμαι συνεπής όχι γιατί μου το επέβαλε κάποιου είδους αυθεντία αλλά γιατί έτσι θα πήγαινα ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μου. Μία από τις πολλές εκφράσεις που θυμάμαι τον κύριο Ξιφαρά να λέει είναι πως “δεν προσπαθούμε να μαντέψουμε τα θέματα, αλλά να απαντήσουμε σε ό,τι και αν μας ρωτήσουν”. Γιατί εμείς μαθαίναμε να σκεφτόμαστε, να έχουμε άποψη και κριτική σκέψη. Στο μάθημα της Έκθεσης δεν ακούγαμε έναν καθηγητή να κάνει διάλεξη παρά συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε ιδέες και ήμασταν μέρος του μαθήματος. Η κινητήρια δύναμη του συγκεκριμένου φροντιστηρίου είναι ξεκάθαρη και δυσεύρετη. Να είναι κοντά στους μαθητές για ό,τι χρειαστούν. Είτε αυτό σημαίνει να μην φύγει κανείς με απορία από την αίθουσα, είτε σημαίνει ψυχολογική υποστήριξη και συμβουλές για τη διαχείριση των αποτυχιών και του άγχους. Τέλος, να αναφέρω δυο βασικούς κανόνες: “Δεν αργούμε και δεν πίνουμε καφέ στο μάθημα”. Παρά τις προσπάθειες μας ο δεύτερος κανόνας δεν έσπασε ποτέ. Παρόλα αυτά δεν θα άλλαζα ποτέ την απόφασή μου, διότι το φροντιστήριο αυτό με βοήθησε να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, ενώ με γέμισε με όμορφες εμπειρίες και μαθήματα που θα κρατώ για μια ζωή.