Περίπου 7 χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που έκανα μάθημα με τον κύριο Ξιφαρά. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουν αλλάξει πάρα πολλά, αλλά ακόμα και σήμερα αισθάνομαι λες και είμαι ακόμα μαθητής του και αυτός ο δάσκαλός μου. Ακόμα και σήμερα αισθάνομαι ότι με διδάσκει και συνεχίζω να μαθαίνω από αυτόν, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Στην αρχή της Γ΄ Λυκείου αποφάσισα να κάνω κάθε εβδομάδα ένα μικρό ταξίδι από το «μακρινό» Χαϊδάρι έως την Αργυρούπολη για το μάθημα της Έκθεσης. Καθώς η χρονιά περνούσε το μάθημα της Έκθεσης εξελίχθηκε στα μάτια μου σε κάτι άλλο, εξελίχθηκε σε μια κουβέντα, σε μια συζήτηση μεταξύ φίλων, συντονιστής της οποίας ήταν ο κύριος Δημήτρης. Μια εκπαιδευτική διαδικασία με στόχο όχι απλά να σε διδάξει, αλλά να σου μάθει να μαθαίνεις και να σκέφτεσαι. Τι περισσότερο να ζητήσει ένας μαθητής από τον Δάσκαλό του. Ακόμα και σήμερα κρατάω τις συζητήσεις μας  στο μυαλό μου και τις έχω  σαν σημείο αναφοράς.

Και τώρα θέλω να μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο, κάτι το όποιο μπορεί να προβληματίζει και άλλους μαθητές υποψήφιους Πανελλαδικών. Από τα πρώτα σχολικά μου χρόνια φάνηκε ότι είχα δυσλεξία στην ορθογραφία και στην ανάγνωση, πράγμα που με οδήγησε να δώσω Πανελλήνιες εξετάσεις προφορικά. Ο κύριος Ξιφαράς λοιπόν φρόντισε ένα μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας να προσαρμοστεί πάνω στις δίκες μου ανάγκες ώστε να είμαι έτοιμος για αυτήν την διαφορετικού τύπο εξέταση. Φρόντισε ώστε τη δυσκολία μου να τη μετατρέψει σε όπλο για να τα καταφέρω. Με το τέλος των εξετάσεων βρέθηκα στο μάθημα που ήμουν αδύναμος να έχω γράψει άριστα (19,2 στην Έκθεση!) και να περνάω στη πρώτη επιλογή του μηχανογραφικού μου, αλλά αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά για τα οποία είμαι ευγνώμων για τον δάσκαλό μου.

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον κύριο Ξιφαρά και τα φροντιστήρια Ξιφαράς για όλα.