Στο φροντιστήριο Ξιφαράς παρακολούθησα μόνο το μάθημα της Έκθεσης για τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου και μάλιστα διασχίζοντας τη μισή Αθήνα κάθε εβδομάδα, από το Χαϊδάρι στην Αργυρούπολη!. Σε πρώτη φάση, ο στόχος μου ήταν -όπως δυστυχώς είναι και η κατεύθυνση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος– να γράψω έναν πολύ καλό βαθμό στην Έκθεση και να μπω στην πρώτη σχολή προτίμησης μου. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός, καταλάβαινα σιγά σιγά πως στόχος του φροντιστηρίου δεν ήταν απλά να σταθούμε επιφανειακά στις διάφορες έννοιες και προβληματικές και να περάσουμε σε μία καλή σχολή αλλά να αποκτήσουμε μια πραγματική άποψη για την κοινωνία και τις λειτουργίες της, τις προκλήσεις της, τις αντιφάσεις της. Χωρίς υπερβολή, ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την κοινωνική πραγματικότητα σήμερα, η οπτική μου για τα πράγματα, ακόμα και η ιδεολογία μου οφείλονται σε σημαντικό βαθμό σε βάσεις που έθεσα σε εκείνα τα μαθήματα της Έκθεσης στη Β’ και Γ’ Λυκείου. Σήμερα, είμαι γιατρός και κάνω το αγροτικό μου στη Λέσβο (πέρασε καιρός!) και πλέον ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από τη Φυσική, τα Μαθηματικά και τη Χημεία των Πανελληνίων. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, με αφορμή ένα πολιτικό ή κοινωνικό ζήτημα, συχνά θα αναλογιστώ τις συζητήσεις μας στην τάξη του φροντιστηρίου, τις συμφωνίες και διαφωνίες μας και το πώς τελικά αυτές οι κουβέντες άντεξαν στον χρόνο και μας διαμόρφωσαν σαν χαρακτήρες.