Από μικρή θυμάμαι πως πριν από κάθε διαγώνισμα, μικρό ή μεγάλο, είχα άγχος. Πολύ άγχος. Μπορεί να είχα διαβάσει καλά, αλλά ποτέ δεν αισθανόμουν πλήρως προετοιμασμένη. Η ιδέα των Πανελληνίων μου προκαλούσε τρόμο, πολύ πριν μπω στην όλη διαδικασία. Νωρίς συνειδητοποίησα πως έπρεπε να δώσω αρκετή προσοχή στην επιλογή φροντιστηρίου. Ήδη από την πρώτη συνάντηση, ενώ ακόμα βρισκόμουν στη φάση της «έρευνας αγοράς», ο κύριος Ξιφαράς κατάφερε να μου εμπνεύσει εμπιστοσύνη, κι εγώ δεν έψαξα πολύ παραπέρα, αλλά στράφηκα προς τα εκεί. Τα επόμενα δύο χρόνια δεν ήταν εύκολα, δεν ήταν όμως και δυσάρεστα, όπως περίμενα. Η δουλειά έβγαινε με σύστημα, ενώ το κλίμα δεν ήταν ποτέ πολύ πιεστικό. Υπήρχε εμπιστοσύνη μεταξύ καθηγητών και μαθητών, καθώς οι πρώτοι γνώριζαν ότι η μελέτη συνεχιζόταν κανονικά, ενώ εμείς γνωρίζαμε πως ό,τι γινόταν, από απλές ασκήσεις στο σπίτι μέχρι και τεστάκια, γινόταν για να μας βοηθήσει. Τα δύο χρόνια πέρασαν, ευχάριστα και με ελεγχόμενη πίεση, και μετά έφτασε η μεγάλη στιγμή. Προς έκπληξή μου, και ίσως για πρώτη φορά σε εξέταση τέτοιας σημασίας, δεν είχα άγχος. Πραγματικά, σχεδόν κανένα άγχος. Ήξερα πως είχα προετοιμαστεί καλά και πως ό,τι και να γινόταν, ήμουν έτοιμη να το αντιμετωπίσω. Έτσι κι έγινε! Πήγα στις εξετάσεις με καθαρό μυαλό και καλά προετοιμασμένη, και αυτό αποτυπώθηκε και στο αποτέλεσμα. Τώρα, σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, είμαι στη μέση των σπουδών μου, ακριβώς στη σχολή που ήθελα. Ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να εφαρμόζω το σύστημα μελέτης που καλλιέργησα με την καθοδήγηση των καθηγητών μου στο φροντιστήριο, με τα ίδια θετικά αποτελέσματα!