Μέχρι τη Β΄ Λυκείου δεν ήξερα τι σημαίνει βιβλίο, πόσο μάλλον Πανελλήνιες. Ωστόσο, πήρα την απόφαση, (ή μάλλον έτσι νόμιζα), να δώσω αυτές τις εξετάσεις. Διάλεξα να πάω στον κύριο Ξιφαρά μιας και είχα ακούσει τα καλύτερα και μιας και οι φίλες μου θα πήγαιναν εκεί. Έπρεπε να φτάσω στα μέσα της Γ΄ Λυκείου για να εμπεδώσω ότι πρόκειται να δώσω Πανελλήνιες και το τι ακριβώς ήθελα να πετύχω. Έτσι, κατά τον Φεβρουάριο άρχισα να αγαπώ το διάβασμα και να βρίσκω ενδιαφέρον σε αυτά που μελετούσα, γι’ αυτό και κατάφερα να μπω στη σχολή Φιλοσοφίας Αθηνών. Όσο για τους καθηγητές, τους συμπάθησα όλους εξ αρχής… Μόνο ο, πλέον αγαπημένος, κύριος Ξιφαράς με δυσκόλεψε… Είχε μια περίεργη τακτική για να μας κρατάει σε πρόγραμμα: όταν έχει κέφια το μάθημα περνάει πολύ ευχάριστα, αλλά εάν έχει τα νεύρα του… ας το, κάτσε σπίτι καλύτερα! Πέρα από την πλάκα, το συγκεκριμένο φροντιστήριο μου έδωσε πολλά και άξιζε όλο τον κόπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την καλοσύνη της κυρίας Γκούμα, τη φωνή του κύριου Μήτρου (ακούγεται όπου και αν είσαι), την υπομονή του κύριου Μπαϊρακτάρη, τα γέλια με τον κύριο Τσίκλο, τις συμβουλές της κυρίας Μάνιου, τα alternative της κυρίας Μαρδίκη, τις συζητήσεις και τα ποιήματα της κυρίας Λάμπου, τον ενθουσιασμό της κυρίας Θεοδωροπούλου για τις ιδέες μου και εννοείται όλα όσα μου πρόσφερε ο κύριος Ξιφαράς!