Μια Οδύσσεια, η διαδικασία των Πανελλαδικών εξετάσεων, και εμείς οι πρωταγωνιστές της. Μέσα από ανεμοδαρμένα ύψη περάσαμε, μοχθήσαμε και κυρίως πετύχαμε τους στόχους μας φτάνοντας… στην Ιθάκη μας. Στον αγώνα (μάχη) αυτό δεν υπήρξαμε μόνοι προφανώς. Στο πλευρό μας στάθηκαν οι καθηγητές αλλά και η διεύθυνση του φροντιστηρίου, οι οποίοι σε όλη αυτή τη διαδρομή έδιναν τον δικό τους αγώνα ώστε να πετύχουμε όλοι μαζί τον απώτερο σκοπό μας και τα καταφέραμε. Πρωτεργάτες στην επιτυχία αυτή υπήρξαν ο κ. Ξιφαράς και οι συνεργάτες του που με το αμείωτο ενδιαφέρον τους για τον καθένα από εμάς ξεχωριστά κατόρθωσαν τα ακατόρθωτα. Υπέροχοι όλοι τους και πάνω από όλα άνθρωποι που αγαπούν την δουλειά τους και χαίρεσαι να μοιράζεσαι μαζί τους τα θρανία και τις αίθουσες. Άνθρωποι με μεράκι και αγάπη και για αυτό το λόγο τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Πηγή έμπνευσης για άπειρα παιδιά εκεί έξω και κυρίως για εμένα που με παρότρυναν διαρκώς να μην το βάλω κάτω και να συνεχίσω ακάθεκτος την πορεία μου. Προσωπικά η συμπαράσταση που δέχτηκα ήταν αξιοθαύμαστη μιας και η απόφαση να επιστρέψω σε αυτή την διαδικασία μετά από 5 χρόνια ήταν δύσκολη και θα τολμήσω να πω και επίφοβη. Όμως πίστεψα στον εαυτό μου, εμπιστεύτηκα τους αξιόλογους καθηγητές μου και φτάσαμε εν τέλει στην κορυφή κάνοντας το επί έξι χρόνια όνειρο μου πραγματικότητα. Κλείνοντας, όπως λέει ο Καζαντζάκης «Νίκησα; Νικήθηκα; Τούτο μονάχα ξέρω: είμαι γεμάτος πληγές και στέκομαι όρθιος» έτσι και οι μαθητές γεμάτοι πληγές από τις ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, άγχους και αβεβαιότητας με το τέλος των εξετάσεων θα στέκονται όρθιοι οπλισμένοι με εμπειρίες που θα τους συνοδεύουν για όλη τους την ζωή ανεξαρτήτως αποτελέσματος.